Willem Tjebbe Oostenbrink
Willem Tjebbe Oostenbrink (Grijpskerk, 1963) dicht en draagt voor in het Westerkwartiers (West-Gronings) en in het Nederlands. Hij debuteerde met de Groningstalige bundel Opdreugde troanen (Opgedroogde tranen, 2013). De bundel Zolt en Stof (Zout en Stof) kwam in 2017 uit. Hij ontving verschillende prijzen (Johann Friedrich Dirks 2017; Borslaprijs 2014; Freudenthal Aanmoedigingsprijs 2010). Zijn poëzie ademt warmte, humor, liefde voor de taal en cultuur. Zij lijkt op het eerste oog verbonden met zijn geboortegrond, het Groninger Westerkwartier, maar bij nadere beschouwing breder, universeler.
Hij publiceert in tijdschriften als het Groninger Krödde, het Friese Ensafh, het Drentse Roet, Meander, SLA-Avier. Gedichten verschijnen in beleidsrapporten en bloemlezingen (Turing Gedichtenwedstrijd) en op monumenten in het landschap (Fochteloërveen, Grootegast). Hij treedt regelmatig op (Prinsentuin Groningen; Noord houdt woord; Penrose Amsterdam, Haarlemse dichtlijn).
Hij organiseert workshops over poëzie, creativiteit en conceptueel denken. Zijn lijfspreuk is “Life is not about the path you follow, but the trail you leave behind”.
willem.tjebbe.oostenbrink@planet.nl
http://willemtjebbeoostenbrink.blogspot.nl
De Riet – Wotterpoëzie III
As n iensleten gewoonte
leit t wotter doar
niet meer op zoek
noar zee.
Op e duker zat ik as schoeljongen
en perbeerde de starke verhoalen
van mien pabbe te vergeten.
Zien dikke snoeken
he’k noeit vongen
de voorns van destieds
bennen verbleekt.
Nou k niet meer vis
duken olde vangsten
van moedhond en karpers op
ien mien gedachten,
kronkelt de polsdikke oal
en vien ik de vissen
veur mien verhoal.
Zolt
Eenden zoeiern op t wotter
as dobbelstienen op n deken van t berre
mor der valt niks glad te strieken.
Onderaan de diek hemmen schelpen
heur hecht aan t bazalt.
De zee holdt niet vast
zaand, schelpen, sliek, flessen,
doar het de zee gien boodschap aan.
Het nemt van alles op
en loat weer goan
behalve zolt.
Troanen worden niet beoordeeld
op zoltgehalte, liekemin as de zee.